Gebons
op de deur : opstaan!
Tinne
doet de deur open en kan het niet laten om uit te roepen: ‘Amai, dat is hier
echt prachtig! Sta eens op!’. Tijdens de thee maakt de vrouw des huizes,
Fatima, duidelijk dat ze niet snapt waarom we in onze slaapzak slapen en niet
onder de dekens die ze ons gegeven heeft. We proberen met gebaren duidelijk te
maken dat het onze gewoonte is om een slaapzak mee te nemen op reis, maar ze
begrijpt het niet. We krijgen alles wat ze in huis hebben: brood, thee,
koekjes,…
De
stad Geel heeft per Belg een bedrag voor eten aan de gastgezinnen gegeven zodat
ze geen te grote uitgaven moeten doen om ons eten te verzorgen.
In
de voormiddag bezoeken we drie plaatsen. Eerst gaan we met een stoffige bus naar
een school voor mentaal gehandicapten. De stichter van de school legt ons uit
dat de kinderen verschillende leerfasen moeten doormaken om zich te kunnen
integreren in de gemeenschap en autonoom te worden.
Daarna
bezoeken we een gewone school en ook een crèche. Het is merkwaardig dat al deze
instellingen in de vluchtelingenkampen door vrouwen gerund worden. Bijna alle
mannen zitten aan het front in de Westelijke Sahara of werken op het
plaatselijke marktje.
|